Kendimizi sevmeyi öğretmediler hiç bize. O kadar yabancıyız ki bu terime... Başkalarını sevmeyi, saygı duymayı, kendimizden önce onlara değer vermeyi öğrettiler.  Tamam iyi ettiler elbette onlarda güzel ama, kendimi geçip, başkalarını sevmek gerçekten kıymetli mi?  Bana can veren, ruh üfleyen Allah onun parçası olan kendimi sevmediğim için üzülmez mi? Benim sevgim her kuluma yeter, senin onları sevmene değil kendini sevmene ihtiyacın var demez mi? Olgun ol, ağır ol, büyüklerine cevap verme, küçüklerini idare et, sen abla, abi ol diye büyütülmüş bir neslin kendini sevmeyen çocuklarıyız biz. O yüzden mutsuzluklarımız, yalnızlığımız, dolmak bilmeyen boşluk duygumuz... Elalem ne der cümlesi zihinlerine mıh gibi kazınmış ebeveynlerimiz, farkında olmadan elalem senden daha değerli kodunu yapıştırdı bilinçaltımıza. Sonra gelsin değersizlik, yetersizlik hatta onları memnun edememeden kaynaklı suçluluk duygusu. Kimseyi takmak istemedikce bencil olmakla itham edilmek bizi bizden aldı. Bencil olmayalım diye ben olamadık. Hasbel kader ben olanı kıskandık, ne kibirli dedik. Kendini sevip, değer vereni kendini beğenmiş eğledik. Kendimizi sevmeyince, azıcık sevgi verene köle olduk, kendimize baştacı edindik. Her baştacı yaptığımız başından attı oysa bizi. Kırıldık, hayal kırıklığına uğradık, defalarca yine de sevmekten vazgecmedik insanları. Çünkü kendimizi sevmeyi bilmemenin verdiği boşluğu insanların sevgisiyle doldurmaya çalıştık. Öyle ya madem onlar için yaşamamız öğretildi öyleyse sevgi ihtiyacımızı da onlar karşılamalıydı. Sevgi dilenciliği yaptık bu yüzden, sevilmek için kendimizi onlara hediye ettik. Onlarsa çoğu zaman hediyeyi beğenmedi, paketi yırtıp açtı, biraz ilgi gösterip köşeye firlattı. Öyle de olmak zorundaydı. Çünkü onlar da gerçekten sevmek ne demek öğrenmemişti. Onlar da ben gibi, sen gibi kendini sevmeyi deneyimlememişti. Bu yüzden sevmeyi de beceremiyorlardı. Sevmenin sevilmenin önemini kavrayamıyorlardı. İhtiyaçların karşılanmasına yönelik bir ticaretti sevgi artık. Güvenlik, ait hissettme, para, aşk, her türlü ihtiyacın giderilmesi beklenirken bunları kendimize sadece kendimizin verebileceğine uyananlarımıza ne mutlu! Kendini sevmek ne demek biliyor musun sevgili dostum, yoldaşım? Kendini sevmek olduğun her halini beğenmek, yaptıklarını sadece kendini mutlu edecek şeyler olduğu için yapmak. İstemediğin hiç birşeye “evet” dememek. Denemek, yanılsan da kalkıp yoluna başka bir şey deneyerek devam etmek. Yola adamak kendini, yolda karşına çıkanlara değil. Yolun sonu kendine varacak çünkü. Duraklara, sapaklara, o duraklarda karşılaştıklarına takılmak senin kendine varmanı geciktiriyorsa bırak kalsınlar orada. Seninle yürüyenler olsun yanında, durduranlar değil. Bağımlı olma başkalarına ya da eşyalara, mekanlara... Bağlılıkla yürü yaşam yolculuğunda. Değer ver her fikrine, her hücrene, seni sen yapan parmak izine. Kusur sandığın özelliklerinin kusursuzluğun olduğunu fark et. Bırak elalem ne derse desin, sen ne diyorsun ey dost onu söyle bana. Çıkar artık susan sesini ortaya. Hey ben burdayım, artık burada olmamın keyfini yaşayacağım diye haykır dünyaya. Bak bize elalemi kendinden önce düşün diyen sevdiklerimize, hangisi mutlu ki? Sen de benzemesini istemiyorsan hayatının onlara, artık adım at, uyan kendin olana!  Kendini sevmek bencillik, başkalarını gereğinden fazla önemsemekte erdem değildir. Bildiğin değersizliktir! Artık kendine hak ettiğin değeri ver ki, evrende görsün seni. Sevgisiz bırakma kendini, senin tek suyun sevgi. Allah seni sen olduğun için yarattı, sen ol diye var etti. Kendini saklayıp, yok ederek, başkalarına köleleştirerek ona ihanet ettiğini unutma. Sevgimdesin bunu da aklından hiç çıkarma!