“23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı” geldi çattı madem; o halde biz de hem geçmişe kısa bir yolculuk yapalım hem de mikrofonla şiir okuduğumuz, heyecandan kalbimizin yerinden çıkacak gibi attığı günlerden beri ne kadar yol aldık gelin biraz düşünelim... Haydi şimdi “Sizce insan ne zaman büyür?” sorusu için aklımdan geçen tespitlerde buluşalım... 1 ) Aynı acıyla sınanmadığımız durumlar karşısında ahkâm kesmeyi bırakınca büyürüz meselâ... Anasız-babasız kalan bir çocuğun gülüşüne gizlediği hüznü hissettiğimizde... 2 ) “Ama” kadar katil bir kelime olmadığını, kendisinden sonra gelen her cümleyi katlettiğini anladığımızda büyürüz... “Sen çok iyisin; ama...” deyip bir cinayet daha işlemediğimizde... 3 ) Aşka, sevgiye, anlayışa; hudut çizilmediğini anladığımızda büyürüz... 4 ) Bir zamanlar aynı fotoğraf karesinde beraber gülümsediğimiz insanla; yollarımız ayrılsa bile düşman olmamayı becerebildiğimizde büyürüz.... Nefrete dönüşmeyen sevgilere zaafımız olduğunda... 5 ) Hep konuşursak, sadece kendi bildiklerimizle aynı yerde saydığımızı; oysa dinlemeyi tercih edersek, yeni şeyler öğrenebileceğimizi keşfedince büyürüz... 6 ) Çocukluğumuzun “gecekondu”sunu “müstakil ev”; hepimizin aşina olduğu “sekreter”in görev tanımını “asistan” diye modernize etme çabalarına hiç gerek duymadığımızda büyürüz meselâ... 7 ) Hayvanların da dilsiz kullar olduğunu anladığımızda büyürüz... “Karıncayı bile incitmem” cümlesindeki “bile”yi çıkarıp, karıncayı küçümsemeyince... 8 ) Cezasını çekmediğimiz suçların vicdan yükü ağır basıyorsa; kuştüyü yastığın, kayadan bile sert; pamuk yorganın, bıçaktan daha keskin olduğunu anladığımızda büyürüz... 9 ) Tabiri caizse size kazık atan birinin en zor anında “Bir şeye ihtiyacın var mı?” diye yardımına koştuğumuzda büyürüz... Çünkü biri size karşı iyi ise; siz de iyi olursunuz; ama asıl marifet; kötülüğe, iyilikle yanıt verebilme olgunluğudur... Ortalığı yakıp yıkmadan; karşı tarafı, “Ben bu kadar iyi bir insana, nasıl bu yanlışı yaptım!” iç hesaplaşmasıyla baş başa bırakabildiğimizde büyürüz... 10 ) Çok kıymetli, paha biçilmez bir karakterin; ucuz bir ceketin altında olabileceğini anladığımızda büyürüz... Hazinelerin; hep harabelerden çıkması misâli... 11 ) Ebeveynlerimizin, “Siz de ana-baba olunca bizi anlarsınız!” sitemini duyunca; sanki çorapla, ıslak banyo terliğine basmış gibi tüylerimiz diken diken olmadığında büyürüz... 12 ) Arabada babamız türkü açınca itiraz etmek yerine; derin bir iç çekip, sesini biraz daha yükseltip, vücut dilimizle kendimizi ritime kaptırdığımızda büyürüz... Hayatta sadece ama sadece türkülerin yalan söylemediğini çok daha iyi anladığımızda... 13 ) Dünyanın bütün sitemlerini, bütün ağır cümlelerini, bütün isyanlarını “peki” sözcüğüne sığdırmayı başardığımızda büyürüz... 14 ) Hayatımızın dönüm noktalarında imzası olan insanları; nefsimize, artan egolarımıza kurban etmediğimizde büyürüz... 15 ) Henüz gökyüzünün, denizlerin, gökkuşağının hiçbir cüzdana sığmadığını anladığımızda büyürüz... Aldığımız nefesi bile geri verdiğimizi; aslında dünyada yaşamadığımızı; sadece dünyadan geçtiğimizi idrak ettiğimizde büyürüz... 16 ) Yaşımız kaç olursa olsun; küçücük bir çocuk, oyuncak su tabancasıyla bizi vurunca “Aahhh!” diyerek yaralı taklidi yapmaktan bıkmadığımızda büyürüz... 17 ) Hayatın; tıpkı 5 yaşındaki bir çocuğun, annesine dediği dediği gibi “Hem vuruyon hem ağlama diyon! ” sözünün ta kendisi olduğunu anladığımız zaman büyürüz... ... ve fakat; ne kadar büyürsek büyüyelim; hayat, bizi sonunda yine savunmasız, ilgiye ve bakıma muhtaç küçücük bir çocuğa çevirir... Nasıl mı? Tıpkı doğduğumuzdaki gibi; ağzımızda diş, kafamızda saç olmaz... Altımıza kaçırma vaziyetlerini saymıyorum bile... O halde büyük-küçük hepimizin 23 Nisan’ı kutlu olsun...