Kendine koyduğun sınırlarının hayat hapishanenin duvarları olduğunun farkında mısın?  Başkaları ne der, ne düşünür baskısının en büyük gardiyanın olduğunu ne zaman anlayacaksın? Daha ne kadar hayalinden vazgeçmen gerekiyor? Annen, baban, çocuğun, akrabaların, toplum hatta konu komşun için?  Deli gibi seviyorsun adamı ama söylemiyorsun? Neden? Ya o beni sevmiyorsa? Ya hakkımda kötü düşünürse, beni basit biri gibi değerlendirirse? Sorular dönüp duruyor zihninde ve sen vazgeçiyorsun ruhunun sesini dinlemekten! Pekiyi kim kazanıyor? Kazananı var mı bilmiyorum bu oyunun, ama sen kaybediyorsun. Farzet ki seni sevmiyor, sen elmayı seviyorsun diye o da seni sevmek zorunda değil ki? Bu seni değersiz yapmaz ki? Gerçek sevgi zaten kosulsuzdur, karşılık almasa bile devam eder, kine dönüşmez. Ve sen sevdiğin için değerli olan senin o güzel sevgindir, karşı taraf senin istediğin şekilde sevmiyorsa bile sen kendi sevginin tadını çıkarabilirsin. Belki tanıştın hayalindeki kişiyle, bir süre sonra sevdiğini hissettin. Ama o sana henüz duygularını söylemedi. Fakat senin dilinden dökülüverdi duyguların ve o da senin için “ne basit kadınmış/adammış, hemen duygusunu söyleyiverdi bana” dedi. Ne olacak? Bu seni gerçekten basit, ucuz mu yapacak? Ajda Pekka’nın bir şarkısında “ne azaldım yergiden, ne çoğaldım övgüden” der. Çokta doğrudur, birinin senin hakkındaki negatif düşüncesi kendini bağlar, seni değil. Aynı şekilde övgüsü de kendi yüreğindendir. Bu da onu çoğaltır seni değil. Başkasının ne düşüneceğini bırakmak, en büyük özgürlüktür her birimiz için. Ya da en büyük hayalinden vazgeçersin,yaşım geçti dersin, ailem istemiyor dersin, çocuklar var vakit ayıramam dersin, kocam izin vermez dersin, dersin, dersin... Hepsi bahanedir aslında. İçten içe sen kendin olmaktan korkmaktasındır ve hayalinin sorumluluklarını almaktan, elindekini kaybetmekten, kendini suçlu hissetmekten. Bunun gibi pek çok kuralla, tahminlerle, korkularımıza esir düşerek oluştururuz düşünce hapishanemizi. İçimizden geleni değil, doğru olacağını düşündüğümüz hamleleri yaparız.Kendimizi riske sokmayız. Ama risk olmadan kazanılmaz ki. Sınırlarımız kadar tutsağızdır hayat oyununda. Ve sadece sen istersen aşabilirsin bu sınırları, gerçekten özgür, hafif, kendine güvenen ve hayallerinin peşinden giden biri olabilirsin. Kimse bunu senin yerine yada senin için yapamaz.Korkabilirsin o sınırları aşma girişiminde belki ama yine de devam etmelisin, vazgeçmemelisin düşlerinden dost... Zaten cesaret hiç korkmamak değil korkuya rağmen ilerleyebilmektir. Hayat bir gün son bulacaksa,bırak her  ‘an’ı senin istediğin gibi yaşansın, senin imzanı taşısın. Senin hayatını başkaları karalamasın!  Sevgimdesin