Dünyadaki varoluş amacımız insanlara hizmet etmek, onları mutlu etmek, yardım etmek olabilir mi? Evet cok erdemli bir hareket gibi gözüküyor ama acaba bunun da bir dozu, bir sınırı olmalı mı? Ya da sadece bu amaç için varolduğumuzu düşünmek yaradana haksızlık olmaz mı? Görüştüğüm yüzlerce danışan ve kendi hayatımın geçmişinden  yola çıkarak söyleyebilirimki, ne yazıkki çoğumuz kendimizi başkalarını üzmemek, kırmamak, kaybetmemek, sevilmek, onaylanmak için mutsuzluğa hapsediyor, köleleştiriyor, yaşamdan almak yerine vermeye odaklanıyoruz. Evrenin sonsuz kaynakları olup bizlere evet istisnasız her birimize istediğimiz olumlu ya da olumsuz herşeyi verebilecek gerçek kaynak olduğunu unutarak, biz sevdiklerimizin herşeyi, biz yakınlarımızın tanrısı olmaya çalışıyoruz farkında olmadan. Kaçınız “o, yapamaz, bana ihtiyacı var gibi cümlelerle birilerinin eli, kolu, ayağı, birçok şeyi oluyor? Ben cevap vereyim, bu yazıyı okuyanların neredeyse tamamı! Unuttuk, unutturulduk her birimizin Allah'ın yeryüzündeki halifesi olduğumuzu ve kimsenin kimseye asla muhtaç olmadığını, her birimizin direkt yaradana bağlı olduğunu ”o yapamaz, yorulmasın, ihtiyacı var” diyerek aslında Allah'a şirk koşuyor olduğumuzu? Aslında böyle diyerek Allah'a şöyle demiş olmuyor muyuz? Sen vermiyorsun, ben veririm, onun sana değil bana ihtıyacı var, ben herkese yeterim. Yarattığınla ilgilenmiyorsun. Çekil aradan. Düşünsenize belki yıllardır işsiz bir kardeşiniz var ve sizin, ailenizin verdiği parayla geçiniyor. Oysa belki de vermeseniz, mecbur kalarak başladığı işlerde büyük başarılara imza atacak, büyük paralar kazanacak, belki tanrının onun için böyle bir planı var. Neden engel oluyorsunuz? Belki limon satıp, limon tüccarı olacak, Allah bilir biz bilemeyiz. Ancak bizler değerli olduğumuzu hissetmek, birşeylere yaradığımızı görmek, güçlü hissetmek, sevilmek için birçok kişinin gereksiz sorumluluğunu alıp hem kendimize, hem de onlara zarar veriyoruz coğu zaman. Elbette ihtiyacı olana yardım edilir. Allah'ın eli olunur, komşun açken tok yatılmaz ama tüm bunların bir hududu olmalı. Mecbur gibi hissedilmemeli, eli ayağı tutan sağlıklı kişilerin kendi güçleri ile var olmalarına müsade edilmeli. Sevgi dilenciğiliği yaparak sevgi zengini olunmuyor ne yazıkki... O sebepten dostlarım kendinizden verirken 2 kez düşünerek verin. Kişilerin kendilerinin yapabileceği, yapması da gereken rolleri üstlenmeyin. Herkesin kendi yaşam sorumluluğunu almasına izin verin. İnanın siz de cok daha rahat, mutlu, sağlıklı bir hayat süreceksiniz bu şekilde. Hastalıklarınızın bile coğu iyileşecek, cünkü ruh hastalanmadan beden hastalanmaz ve ruh fazla yorulduğunda muhakkak tepki verir.   Sağlığınıza, kendinize önem verin. Yardımı dozunda yapın. Almanın da hakkınız olduğunu unutmayın ve herkesin Allah’ı olduğunu.