Duygular dünyasında yaşarken, çoğu zaman acıdan kaçınmak için evet belki acı vermeyen ama mutlu da etmeyen halleri kabul ediyoruz. Acı çekmekten öyle çok korkuyoruz ki aşk ve sevgi gibi en yüce duyguları bile yadsıyor, yok sayıyor, kaçıyor ve kendimizi dipsiz kuyularda ama yine de alışkın olduğumuz, güvende hissettiğimiz kişilerin yanında, ortamlarda ve durumlarda bulunduruyoruz. Risk almak, yaşamın heyecanlarını deneyimlemek, hayatın her anının tadını çıkarmak, ruhunun sesini dinlemek çoğumuz için korkutucu geliyor. Böylece yaşamımızı devam ettiriyoruz. Ama, gerçekten yaşıyor muyuz? Yoksa bitkisel hayatta mıyız? Farketmiyoruz... Tatsız, tutsuz, heyecansız, yaşam çoşkusuz ve zorunluluklar içinde ama güvende... Tıpkı bir görev gibi yaşamak, misyonumuzun ise "insanlara hep istediklerini vermek, onları mutlu etmek, yardim etmek" oldugunu zannetmek. Yaşamın renklerini görmezden gelerek, sadece belli renkleri seçip, onlara tutunarak ayakta kalmaya çalışmak. Böylece ne yazıkki bi süre sonra yüzlerin feri sönüyor, yorgun bedenler mutsuzluktan hastalıklar üretiyor, ruhun ışığı sönüyor, gözler açık dahi olsa aslında görmüyor. Allah’ın ona sunduğu olasılıkları farketmiyor... Ve şikayetler başlıyor, ben neden mutsuzum?  Neden hastayım?  Böyle mi devam edecek hayat? Oysa ruhunun ışığının canlı kalmasını ve yansımasını istiyorsan önce içindeki karanlıkla barışmalı, zamanında çektiğin acıları ve bu acıları yaşatanları artık geride bırakmalı, affetmeli, o durumun varlığını kabul etmeli ve hatta onu onurlandırıp teşekkür etmelisin. Zira yaşamındaki herşey senin güçlenmen, öğrenmen, kendin olman için başına geldi! Ve unutma siyahta bir renktir ve hatta güçlü bir renktir. Bu yüzden isteklerimizle ilgili sadece olumlamalar yapmak yeterli değildir. Mutlu bir yaşam için sadece renkleri görmeye odaklanarak, siyahı dışlarsak kendimiz dahil herkesi ve herşeyi bölmüş ve inkar etmiş oluruz. Bizi renklere götürecek olan siyahın ta kendisidir aslında. Önemli olan onunla doğru şekilde işbirliği yapabilmemizdir. İçimizdeki karanlıkla, bizi üzen duygularımızla barışırsak ve onun her zaman olabileceğinide kabul edersek, işte o zaman rengarenk bir dünya açılır önümüze... İçinde siyahında olduğu tüm renkler serilir önümüze... Ve hangisi lazımsa, hangisini istiyorsak o renkle atarız fırça darbelerini yaşam tuvalimize. Unutmayın mutluluk dahil, acı dahil hic bir duygu kalıcı değildir, tıpkı mevsimler gibi duygularda gelir geçer ve değişir. Değişmelidir de... Çünkü ancak böyle yaşam anlam kazanır, herşeyin tadı ve değeri anlaşılır. Acı çekmekten korkarak, rahatlık tuzağına kapılarak kendinizden vazgeçmeyin dostlar. Zira sürgünlerin en kötüsü kendinden uzağa düşmektir... Sevgiler...